Αναρτήσεις

Ελισάβετ Μουτζάν- Μαρτινέγκου (1801-1832)

Εικόνα
Η Ελισάβετ Μουτζάν-Μαρτινέγκου γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1801. Θεωρείται η πρώτη Ελληνίδα συγγραφέας. Έγραψε την Αυτοβιογραφία της, θεατρικά έργα, δοκίμια και μεταφράσεις αρχαιοελληνικών κειμένων.  Ανήκε σε αριστοκρατική οικογένεια. Ήταν κόρη του Φραγκίσκου Μουτζάν και της Αγγελικής Σιγούρου. Από μικρή έδειξε έφεση στα γράμματα. Μετά από μεγάλη πίεση της ίδιας προς την οικογένειά της έλαβε κατ’ οίκον μόρφωση. Δάσκαλοι της ήταν οι κληρικοί Γεώργιος Τσουκαλάς, Βασ. Ρωμαντζάς και Θεοδόσιος Δημάδης. Μόνη της έμαθε αρχαία ελληνικά, ιταλικά και γαλλικά.  Συναισθανόμενη την δυσμενή θέση της γυναίκας, τόσο στον πατρικό όσο και συζυγικό οίκο, την εποχή εκείνη, προέβαλλε αντιρρήσεις σε ενδεχόμενο γάμο της. Τελικά, υπέκυψε στις πιέσεις των οικείων της και νυμφεύθηκε τον Νικόλαο Μαρτινέγκο, σύζυγο που επέλεξε η οικογένειά της. Απεβίωσε το 1832, ένα έτος μετά το γάμο της, λόγω επιπλοκών στον τοκετό.  Σύμφωνα με την τ. καθηγήτρια του Πανεπιστημίου του Άμστερνταμ, Δρ.

Μαντώ Μαυρογένους, Σωτηρία Αλιμπέρτη

Εικόνα
Σωτηρία Αλιμπέρτη (1847-1929)  ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ Η Σωτηρία Αλιμπέρτη γεννήθηκε στην Αθήνα, κόρη του πολιτικού Π. Κλεομένους Οικονόμου. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές της στην Αθήνα και πραγματοποίησε σπουδές στην Ιταλία. Στη συνέχεια επέστρεψε στην Ελλάδα και ανέλαβε τη διεύθυνση του Ζαππείου Παρθεναγωγείου της Κωνσταντινούπολης. Μετά το γάμο της με τον Ιωάννη Αλιμπέρτη εγκαταστάθηκε στη Ρουμανία, όπου εργάστηκε σε σχολεία της εκεί ελληνικής παροικίας. Ως συνεργάτις της Εφημερίδας των Κυριών δημοσίευσε άρθρα για τη βελτίωση της κοινωνικής θέσης της ελληνίδας και μονογραφίες διαπρεπών ελληνίδων. Μετά την επιστροφή της στην Αθήνα ίδρυσε τον γυναικείο σύλλογο Εργάνη Αθηνά, το έργο του οποίου, υπέρ της κοινωνικής αναγνώρισης και επαγγελματικής αποκατάστασης των ελληνίδων, ενίσχυσε η περιοδική έκδοση Πλειάς (1896-1905) και συνέχισε ο Πανελλήνιος Σύλλογος Γυναικών. Εξέδωσε τη δίτομη μονογραφία Αμαλία η Βασίλισσα της Ελλάδος, το Πανελλήνιον Λεύκωμα γυναικών, το Περί Αναθηματι

Ρωξάνδρα Στούρτζα, η ερίτιμος φίλη του Ιωάννη Καποδίστρια

Εικόνα
Η Ρωξάνδρα Στούρτζα   γεννήθηκε το 1786 στην   Κωνσταντινούπολη.   Ήταν κόρη του Σκαρλάτου Στούρτζα,   Έλληνα ευγενικής καταγωγής από τη Μολδαβία και της Σουλτάνας Μουρούζη,   η οποία   ανήκε σε ονομαστή   οικογένεια φαναριωτών. Είχε τέσσερα αδέλφια, τον Κωνσταντίνο, την Σμαράγδα, την Ελένη και τον Αλέξανδρο,   από τα οποία, η Σμαράγδα και ο Κωνσταντίνος, απεβίωσαν σε νεανική ηλικία.   Έλαβε ιδιαίτερη και επιμελημένη μόρφωση που   την βοήθησαν   να διαμορφώσει χαρακτήρα, τον οποίο διέκρινε η ευγένεια,   η ευφυΐα, η διπλωματικότητα, η ειλικρίνεια, η καλοσύνη και η ανεπιτήδευτη απλότητα.   Μεγάλωσε σε ένα οικογενειακό περιβάλλον , που της έδωσε την ευκαιρία να   γνωρίσει σημαντικούς Δασκάλους του Γένους και στοχαστές του Νεοελληνικού Διαφωτισμού,   όπως   ο Νικηφόρος Θεοτόκης και ο Ευγένιος Βούλγαρης, αντίστοιχα. Το 1806 σε ηλικία 20 ετών   γίνεται δεσποινίδα επί των τιμών της αυτοκράτειρας Ελισάβετ , συζύγου του αυτοκράτορα   Αλεξάνδρου Α’ της Ρωσίας.   Λόγω της ευγένεια

Η ΜΗΤΗΡ ΜΑΣ, Σοφία Τρικούπη

Εικόνα
ΠΟΣΟΝ ΘΛΙΒΟΜΑΙ διότι οὐδέποτε ἐν ὅσῳ ἔζη ἡ Μήτηρ μας1 διῆλθε τοῦ νοός μου νὰ γράψω τὰ τοῦ βίου της. Εἶχε τοσαύτην εὐχέρειαν τοῦ διηγῆσθαι, ὥστε ἁπλῶς ἂν ἠκολούθει ἡ γραφίς μου τὰς ἐκ τοῦ στόματός της ῥεούσας ἀναμνήσεις θὰ ἠδύνατό τις ν’ ἀνεύρῃ ἐν αὐταῖς ὡραιοτάτας σελίδας τῆς ἱστορίας μας, ἀλλὰ τότε οὐδέποτε ἐσκέφθην τοιοῦτόν τι καὶ μόνον εὐχαρίστως τὴν ἤκουον διηγουμένην ποτέ μεν τοῦτο τὸ συμβάν, ποτέ δε ἐκεῖνο, χωρὶς ὅμως νὰ δίδω τὴν ἀπαι τουμένην προσοχὴν ὅπως ἀποτυπωθῶσι ταῦτα ἐν τῇ μνήμῃ μου καὶ δυνηθῶ ν’ ἀναπολήσω τώρα πλέον εἰμὴ ἀμυδρῶς ὅσα τότε ἤκουα. Ἦτο ἡ Μήτηρ μου ἡ τρίτη θυγάτηρ2 τοῦ Νικολάου Μαυροκορδάτου3 καὶ τῆς Σμαράγδας4 θυγατρὸς τοῦ Αὐθέντου Καρατζᾶ, ἀδελφὴ δὲ τοῦ Ἀλεξάνδρου Μαυροκορδάτου.5 Τοσοῦτον ἦτο ἀνεγνωρισμένη ἡ καλλονή της παιδιόθεν, ὥστε οἱ Γονεῖς της φοβούμενοι τοὺς Τούρκους ἀπέφυγον τὴν εἴσοδον εἰς τὴν οἰκίαν των παντὸς διδασκάλου ὅπως μὴ γίνῃ γνωστὸν ὅτι ὑπῆρχε χριστιανὴ νέα ἐξαιρετικῆς ὡραιότητος καὶ ἀφαρπασθῆ διὰ τὰ χαρέμια. Ἐστερήθη οὕτω σχεδὸν ἐν

Ο ΠΑΠΑΓΑΛΛΟΣ ΜΟΥ, Σοφία Τρικούπη

Εικόνα
26η Αὐγούστου 1903 ἈΠΟ ΤΗΣ ΧΘΕΣ ΔΕΝ ΕΧΩ πλέον τὸν Παπαγάλλον μου ὅστις ἦτο μετ’ ἐμοῦ ἐπὶ τόσα καὶ τόσα ἔτη. Ὅσοι δὲν ἠσθάνθη σαν τὴν πρὸς τὰ ζῶα καὶ τὰ πτηνὰ ἀγάπην βεβαίως θὰ θαυμάσωσι πῶς γενονὸς τόσον ἀσήμαντον μὲ συγκινεῖ καὶ μὲ θλίβει, ἀλλ’ ὁ Παπαγάλλος οὗτος ἔχει δι’ ἐμὲ ἱστορίαν ὅλην. Συνεμερίσθη ἡμέρας χαρᾶς καὶ λύπης,  ἔτυχε περιποιήσεων παρ’ αὐτοῦ τοῦ Ἀδελφοῦ μου,1 καὶ τώρα ἐν τῷ μονήρει βίῳ μου ὑπῆρξε σύντροφος καὶ παρηγορία. Κατὰ τὴν ἀπουσίαν τοῦ Ἀδελφοῦ μου εἰς τὴν Ἑσπερίαν πρὸ ἐτῶν πολλῶν, μοὶ ἔφερον Παπαγάλλον, ὄχι ἐκ τῶν πολὺ μεγάλων, οὔτε ἐκ τῶν πολὺ ὡραίων. Στακτὴν τὴν πτέρωσιν ὅλων τῶν ἀποχρώσεων, μὲ ἐρυθρὰν τὴν οὐράν, μὲ ῥάμφος λεπτὸν καὶ κατάμαυρον, μὲ ὀφθαλμοὺς μεγάλους καὶ γλυκεῖς, καὶ ὡς ἐπὶ τῷ πολὺ ἡμικλείστους.2 Ἀφρικανικὸν τὴν φυλήν, προερχόμενον ἐκ Ζανζιβάρης3 καὶ σταλεὶς ὡς ἐνθύμιον παρὰ συμμαθητοῦ τοῦ Χαριλάου μετερχομένου ἐν τῇ πόλει ἐκείνῃ τὸν Ἰατρόν. Ἐπειδὴ κατ’ ἀρχὴν οὐδὲν δῶρον ἦτο δεκτὸν ἐν τῷ οἴκῳ μας ἀπεποιήθην τὴν παραλαβὴν τοῡ

Σοφία Τρικούπη (1838-1916)

Εικόνα
Η Σοφία Τρικούπη ήταν κόρη του Σπυρίδωνα και της Αικατερίνης Τρικούπη και αδελφή του Χαρίλαου Τρικούπη. Γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1838. Μεγάλωσε και μορφώθηκε στην αγγλική πρωτεύουσα και συναναστράφηκε τον κύκλο των επιφανών πολιτικών, καθηγητών και ευγενών ανδρών που είχε η οικογένεια. Με ευρύτητα καλλιέργειας και ισχυρό πνεύμα, έγινε κοινωνός των ιδεών και των σκέψεων του μεγάλου αδελφού της , για τον οποίο αισθανόταν αληθινό θαυμασμό, αφοσίωση και λατρεία. Μετά το θάνατο των γονέων της, η ζωή της δόθηκε αμέριστα στην λατρεία και την υπηρεσία του Χαρίλαου Τρικούπη. Το σπίτι της υπήρξε το κέντρο των ανώτερων διπλωματικών, πολιτικών και κοινωνικών συγκεντρώσεων. Οι αίθουσες στο σπίτι της Σοφίας Τρικούπη ήταν αυτές που έφεραν σε επικοινωνία την Ελλάδα με την Ευρώπη. Δεν υπήρχε μέλος ηγεμονικής οικογένειας, δεν υπήρχε επίσημος ή επιφανής ξένος διερχόμενος από την Αθήνα, ο οποίος να μην επιζητούσε να επισκεφθεί τη Σοφία Τρικούπη, είτε όπως αρχικά συνέβαινε παρευρισκόταν ο

Με χιμαίρας! Ευγενία Ζωγράφου

Εικόνα
Ζωγράφου, Ευγενία Με χιμαίρας! Διήγημα[1]    Ἡ Ἰωάννα δὲν ἦτο ὡραία· ἡ κόμη της δὲν ἐχρύσιζεν ὡς αἱ ἀκτῖνες τοῦ δύοντος ἡλίου, οὐδ' ὡμοίαζε πρὸς τὸ μέλαν τοῦ κόρακος πτερόν· οἱ ὀδόντες της δὲν ἡμιλλῶντο κατὰ τὴν λευκότητα πρὸς τὴν ἁγνὴν χιόνα, οὐδ' ἔφερον εἰς τὴν μνήμην τὴν ὠχρὰν ὄρυζαν, ἡ λάμψις τῶν ὀφθαλμῶν της δὲ παρεβάλλετο πρὸς τὴν σπινθηρίζουσαν τῆς ἑστίας φλόγα, μηδὲ τὰ χείλη της πρὸς τὴν βελουδίνην τῆς πυρᾶς ἐρυθρότητα.    Ἡ Ἰωάννα ἦτο κοινὸς τύπος κόρης· μὲ ἀκτῖνα εὐτυχίας εἰς τοὺς ὀφθαλμούς, μὲ γλυκὺ ἐπὶ τῶν χειλέων μειδίαμα, μὲ τὴν δρόσον τῆς ὑγείας ἐπὶ τῶν ἐρυθρολεύκων παρειῶν της, ἡ Ἰωάννα διήρχετο τὴν ζωήν· ἦτο εἰκοσιδιέτις, καὶ κατώρθου νὰ εἶνε εὐτυχής. Ὤ! μὴ νομίσετε ὅτι ἔζη μὲ ὅλας τὰς ἀπολαύσεις τῆς ζωῆς, μὴ φαντασθῆτε αὐτὴν ἐρωτευμένην, μηδὲ ἡρωίδα μεγάλης ἀφοσιώσεως, ἧς ἡ συναίσθησις τῇ ἐδώρει τὴν ἀκτῖνα ἐκείνην τῆς εὐτυχίας ἐπὶ τῆς μορφῆς της· οὐδὲν ἐκ τῶν ἀνωτέρω.    Καὶ ἐν τούτοις ἦτο εὐτυχὴς ζῶσα μὲ … χιμαίρας.    Κατώρθου τὰ πάντα νὰ μ